Er wordt veel gepraat over duurzaamheid, en ik vind het een lastig begrip. Ik wordt geacht mensen te leren hoe je een brug bouwt, en liefst een duurzame brug. Wat is nou een duurzame brug. Ik heb er een hoop over gelezen maar hoe meer ik er over lees, hoe meer ik me afvraag of die brug wel bestaat.
Voor een samenleving is duurzaamheid wel goed voor te stellen. Ik stel het me voor als een film die je versneld afspeelt. Als je een film met een bos vol dieren pakt en die afspeelt dan kan je een paar miljoen jaar doorspoelen voordat het er anders uit komt te zien.
Pak je een film met pak em beet Romeinen, dan kun je die een paar honderd jaar spelen zoals ze zelf hebben gedaan, maar als ze er nog vierduizend jaar bij hadden willen plakken dan had dat prima gekund.
Pak je het zooitje strak geregeld wat er vandaag de dag rondloopt dan kom je met doorspoelen geheid niet verder dan een jaar of 50. Dan is de olie op, het gas over zijn piek en de steenkool onbetaalbaar, de meeste metaalertsen uitgeput, de zee leeg, de bodem geerodeerd, het klimaat de weg kwijt en de economie ingestort vanwege het uitgangspunt van oneindige groei dat niet meer waargemaakt kon worden. Dat is dus niet duurzaam. Nou is 50 jaar misschien wat uit de lucht gegrepen, maar minder dan 100 jaar is zo goed als zeker.
Ruim voldoende ingredienten voor een gigantische puinhoop, en ik geef het zeker meer dan 50% kans dat die er ook komt. De wereld is echter niet voorspelbaar en of het een puinhoop wordt, een high tech doorspoelbaar paradijs of nog iets totaal anders weten we dus gewoon niet. Een ding is wel zeker, het stukje film van de komende 100 jaar gaat een wereld laten zien die net zo hard veranderd als de afgelopen 100 jaar is gebeurd, en waarschijnlijk nog veel harder.
De wereld van vandaag is uniek, iets dergelijks heeft op aarde nooit bestaan, en leven in de ruimte kunnen we niet vinden. Omdat vandaag zo uniek is weten we ook niet wat er nog komt. Een aardige visie vond ik deze http://www.scientificamerican.com/article.cfm?id=interactive-12-events, die ook prachtig illustreert dat het echt alle kanten op kan.
De mogelijke doorbraak van kunstmatige intelligentie vind ik het meest waarschijnlijk en die fascineert me ook het meest. De visie van Ray Kurzweil is in dit opzicht boeiend. Uitgaande van de wet van Moore (de snelheid van computers verdubbelt elke 2 jaar) wordt de capaciteit van het menselijk brein bereikt in 2020, in 2029 wordt een zo duizelingwekkende snelheid bereikt dat de implicaties vandaag nog niet te voorspellen of te bevatten zijn. Hij noemt dat een singulariteit, een punt waar je niet voorbij kunt kijken. Of die duizelingwekkende snelheid uberhaupt is om te zetten in intelligentie is overigens nog punt van heftige discussie. Iemand merkte kort geleden terecht fijntjes op dat een aantal gesimuleerde neutronen overeenkomstig met het brein van een kat (in Amerika gedaan, zoals vanzelfsprekend betaald door Defensie), nog geen brein van een kat is.
Er is nog een ding zeker, het is een boeiende tijd om te leven.
Duurzaamheid. Het woord alleen al geeft me rillingen. We hebben God massaal aan de kant geschoven en vervangen door de Heilige Duurzaamheid. Een Kafka-eske abstractie die zijn weerga niet kent. Laatst werd ik badend in het zweet wakker na een verschrikkelijke duurzaamheidsnachtmerrie (67 punten op het Scrabble-bord, over duurzaamheid gesproken !) zich afspelend in een zeer nabije toekomst.
BeantwoordenVerwijderenDat ging als volgt: Ik, midlifer van 45 met eco-technisch gezien veel teveel kinderen reed in mijn 3.0 liter diesel pick-up over een uitvalsweg ergens in Oiroopaa. Ik zag het bord met 60 en dat inspireert me altijd om nog ‘effe’ een snuifje gas bij te pompen en voor ik het wist zat de common rail (‘lekker suinig segge se’) diesel alweer zoevend op de 110. Genietend van mijn CO-uitbrakende sigaret stond hij daar opeens, de eco-politie ! ‘Halt, Ecolizei, stehen bleiben !’
Met gillende banden werd mijn heerlijke gevoel wreed verstoord door een aan het fascisme grenzende uiting van machtsmisbruik door een Ecolizist, de Milieu- en Eco-politie van het nieuwe Oiroopaa, geheel in de stijl van de ooit zo gevreesde ‘Volkspolizei’ in die goeie ouwe DDR.
‘Goedemorgen mijnheer, weet U dat U in overtredingen bent ?’ Ik dacht bij mijzelf, word ik staande gehouden door een ass die nog niet eens 1 zin correct Nederlands kan spreken ? Dit gaat me niet gebeuren. Nou broer, het gaat wél gebeuren. ‘U rijdt 50 km/h te hard, dat is 78 gram CO2 per kilometer teveel. Daarmee draagt U 0.2 millipicograad Celsius bij aan de Global Warming, iets wat U op een zware boete komt te staan. En meteen duwde hij de scanner achter mijn oor om maar liefst €250,- via mijn total ID-chip (wordt achter het oor ingebracht bij geboorte) van mijn bankrekening weg te halen. ‘En dan nog iets meneer, ik zie dat U vier kinderen hebt, dat is nog eens goed voor 1.5 millipicograad Celsius’, en ‘rats’, voor ik het wist was er weer via mijn oor €1.750,- weggestript. In 1 klap was mijn geld op maar was ook mijn CO2-quotum erdoor gedraaid. Naast het persoonsgebonden budget hebben we ook een persoonsgebonden CO2-quotum. ‘U kunt Uw auto daar in de berm zetten. Vergeten ‘we’ de sleutels niet af te geven ?! Mag ik nog even Uw oor ? Ik moet nog €350,- strippen t.b.v. de verwijderingsbijdrage.’ En rats, daar suisde de scanner alweer langs mijn inmiddels bloedrood doorlopen oor. De scanner piepte. Oeps, bad news. Geld op. ‘Tsja, dat wordt mee naar het bureau. U krijgt ‘substituair’ (hij kreeg het in 1 keer uit zijn bek) 4 dagen hechtenis.’ Vervolgens moest ik eco-vriendelijk naast zijn auto 6 kilometer naar het bureau lopen. Dit was de hel. Alles wat mij doet huiveren kwam op me af: geen sigaretten, lopen, geen auto, politie, in 1 woord ramp-zalig. En net voordat ik het onder zonnepanelen bedolven bureau zou binnentreden schiet ik wakker.
Ik kijk om me heen, verwilderd. Ik grijp een sigaret, loop door het huis, ik hoor de airco’s zoemend in de tropennacht, ik zie de kiddo’s languit in hun bedjes slapen. De pasgeboren telg vredig naast zijn moeder. Ik kijk naar buiten. Een breed grijnzende grill van mijn veel te dikke 3.0 liter diesel pick-up kijkt me tevreden aan, ‘ik ben hier hoor baas, don’t worry’. De straatverlichting schijnt fier over het asfalt waar zo nu en dan een nachtbraker met 140 overheen scheurt op weg naar huis of buitenvrouw. Ik pak een ijskoud glas melk uit de Amerikaanse ijkast met de kleine restanten van een geel eco-label nog op de deur, de verpakking van het monster blokkeert mijn balkon, ‘shit, morgen die troep effe verbranden achter het huis’. Na een uurtje terug naar bed, tevreden, gerustgesteld. ‘Zie je wel ? Het is nog niet zo erg.’
Lees "Grenzen aan de groei", het Eerste Rapport van de Club van Rome uitgegeven in 1972. It says it all.
BeantwoordenVerwijderenHelaas heb ik het niet gevonden op het internet. Alleen in papieren vorm voor 20+ euro. De auteur heeft ook een 30 jaar update gedaan, alle voorspellingen schijnen min of meer uit te komen. Toch apart dat dr. Meadows niet echt een celebrity status of zo heeft verworven, geen speaches op TED, terwijl hij toch een van de belangrijkste stukjes onderzoek van de afgelopen eeuw heeft mogen voorzitten.
BeantwoordenVerwijderen